Meklemburgia-Pomorze Przednie to kraj związkowy o wyjątkowych kontrastach: zapierające dech w piersiach krajobrazy i niskie płace, miejsce wytęsknione i migracja, artyści życia i wyborcy skrajnie prawicowej partii politycznej AfD, tradycje i przełomy, wiele nowych przystanków autobusowych i niewiele autobusów.

Meklemburgia-Pomorze Przednie ma najniższą gęstość zaludnienia — 69 mieszkańców na kilometr kwadratowy, a od reformy powiatowej z 2011 r. jest największym powiatem w Niemczech. Ten obszar wiejski jest pod wieloma względami ważnym kontekstem dla codzienności rasistowskich dyskursów i praktyk: tworzy bliskie społeczności, w których można łatwiej wytyczać granice i wykluczenia, oraz często charakteryzuje się niejednolitą infrastrukturą publiczną. Bliskie powiązania społeczne, wzajemne zobowiązania i granice działają jak "soczewka" na dynamikę procesów "inności" społecznej.

W odniesieniu do liczby ludności mieszka tu najmniejsza liczba osób z historią migracyjną, a także najmniejsza liczba uchodźców. Jest to często przytaczane jako powód, dla którego mieszkańcom kraju związkowego trudno jest przezwyciężyć uprzedzenia i zaakceptować osoby, które się tu przeprowadzają.

Jeśli spojrzymy na historię terenów dzisiejszej Meklemburgii-Pomorza Przedniego, nie jest to wystarczające wyjaśnienie. Meklemburgia-Pomorze Przednie jest również regionem, który się charakteryzuje i będzie się charakteryzował zróżnicowanymi procesami migracyjnymi:

Migracja w północno-wschodnim regionie przygranicznym // W niektórych wioskach w powiecie Pomorze Zachodnie-Greifswald polscy imigranci stanowią większość społeczności wiejskiej, zwłaszcza w grupie wiekowej do 50 lat. Przyczyn tego można dopatrywać się w rozwoju sytuacji politycznej i warunkach strukturalnych regionu.

Po przemianach politycznych w 1989 r. region ten został również poważnie dotknięty procesem likwidacji NRD oraz związanym z tym demontażem struktur gospodarczych i publicznych. Wysokie bezrobocie i brak perspektyw doprowadziły do dużej emigracji głównie osób młodych, dobrze wykształconych (zwłaszcza kobiet). W krajobrazie obszarów wiejskich dominowały opuszczone wsie i puste domy w małych miasteczkach. Z kolei po drugiej stronie granicy, rozwój gospodarczy szczecińskiego regionu metropolitalnego nabrał tempa i od tego czasu zwiększył presję w sektorze nieruchomości oraz budownictwa mieszkaniowego.

Wraz z przystąpieniem Polski do UE w 2004 r. i zniesieniem kontroli granicznych po włączeniu do strefy Schengen w 2007 r., w stosunkach polsko-niemieckich rozwinęła się nowa forma migracji. Niedrogie mieszkania i dobre połączenia z aglomeracją szczecińską zachęcały do osiedlania się w Pomorzu Przednim-Greifswaldzie zwłaszcza młodych, dobrze wykształconych ludzi z dziećmi.

Niektóre gminy i społeczności w powiecie czerpią znaczne korzyści z tej dynamiki migracji w polsko-niemieckim regionie przygranicznym. Napływ ten ożywia struktury miejskie, gospodarcze i społeczne regionu.

Procesy integracji społecznej postępują, ale określa się je jako w większości asymetryczne, gdyż są jednostronnie wspierane przez polskich imigrantów. Bariera językowa utrudnia osobiste spotkania i uniemożliwia wymianę kulturową. Jest to jednak konieczne, aby przełamać historyczne, kolektywnie zakorzenione stereotypy. W szczególności dzieci polskich rodziców muszą radzić sobie z antypolskimi atrybucjami, dewaluacją i marginalizacją w codziennym życiu.

Ruchy uchodźców od 2015 roku //W 2015 r. miał miejsce duży ruch uchodźców do Europy. Ludzie przybyli głównie z Syrii (gdzie od 2011 roku trwa wojna domowa), ale także z Kosowa, Serbii, Macedonii, Afganistanu i Iraku. W 2015 roku w Meklemburgii-Pomorzu Przednim zarejestrowano łącznie 23 080 osób ubiegających się o azyl, z czego 13 520 stanowili Syryjczycy. W międzyczasie (2022 r.) nie ma jednak prawie żadnych empirycznie potwierdzonych informacji o osobach, które przybyły do Meklemburgii-Pomorza Przedniego w latach 2015/2016, wykraczających poza status i pochodzenie.

Zebrano niewiele danych na temat tego, kto z uchodźców pozostał w Meklemburgii-Pomorzu Przednim i jak ci ludzie tu żyją. Trudno powiedzieć, w jakim stopniu "integracja" nowo przybyłych zakończyła się sukcesem, jak można to zmierzyć i jak powinna być zorganizowana.

Rosyjscy Niemcy // Przesiedleńcy to osoby, które zostały przesiedlone do Niemiec w ramach procedury przyjmowania. Są to osoby pochodzenia niemieckiego, które od pokoleń mieszkały w Europie Wschodniej i częściowo w Azji, a następnie wyemigrowały do Niemiec, zwłaszcza po 1990 roku. Do krajów pochodzenia zalicza się na przykład: Polska, Rumunia, była Czechosłowacja, była Jugosławia i obszary byłego Związku Radzieckiego. Tak zwani "rosyjscy Niemcy" są największą grupą pośród przesiedleńców. Większość z nich pochodzi z państw poradzieckich, zwłaszcza z Rosji i Kazachstanu.

Liczbę "rosyjskich Niemców" mieszkających obecnie w Meklemburgii-Pomorzu Przednim trudno określić statystycznie. Mają oni niemieckie obywatelstwo i dlatego są słabo widoczni w centralnych statystykach, które mogłyby dostarczyć informacji o konkretnych potrzebach integracyjnych.

Pracownicy kontraktowi z Wietnamu // Od połowy lat 60. NRD zawierała tak zwane "umowy o pracę kontraktową" z różnymi krajami. Na szczególną uwagę w tym kontekście zasługuje odpowiednie porozumienie między Socjalistyczną Republiką Wietnamu a NRD z 1980 roku. Uzgodniono, że Wietnamczycy będą przyjeżdżać do NRD na cztery do pięciu lat, aby podjąć pracę w tamtejszych firmach. Po stronie NRD chodziło o rekrutację siły roboczej. W przypadku Wietnamu skupiono się na zmniejszeniu zadłużenia i szkoleniu wykwalifikowanej siły roboczej. Do 1986 roku Wietnam miał regularnie wysyłać odpowiednich Wietnamczyków w wieku od 18 do 35 lat. W zamian otrzymywali oni niekiedy szkolenia dla wykwalifikowanych pracowników i inne kwalifikacje. 12% ich wynagrodzenia brutto było wypłacane bezpośrednio państwu wietnamskiemu. Prawdopodobnie trafiło do nich łącznie około 200 milionów marek NRD.

Pierwotnie ograniczone do 1986 r.  Po negocjacjach umowę przedłużono do 1990 roku. W rezultacie około 60 000 Wietnamczyków mieszkało w NRD w 1989 roku, co czyniło ich największą grupą pracowników kontraktowych. Byli to ważni pracownicy, którzy na przykład pracowali w hanzeatyckim mieście Rostock w firmie tekstylnej "Shanty", dla Niemieckich Kolei Państwowych lub w stoczni.

Życie Wietnamczyków charakteryzowało się surowymi ograniczeniami: musieli płacić 30 marek NRD czynszu za przestrzeń mieszkalną w kwaterach pracowniczych, która często wynosiła zaledwie 5-6 metrów kwadratowych. Byli szpiegowani przez sekretarzy partyjnych w grupie i przez służby bezpieczeństwa w kwaterach pracowniczych, a ciężarne Wietnamki miały jedynie wybór między aborcją a powrotem do domu.

Po upadku NRD Wietnamczycy chcący pozostać w nowej Republice Federalnej Niemiec do 1997 roku walczyli o uznanie lat pobytu. Wielu z nich skorzystało z możliwości samozatrudnienia, aby móc pozostać w Niemczech. Niezliczone restauracje, sklepy z tekstyliami i kwiaciarnie nadal dominują w krajobrazie miast wschodnich krajów związkowych, przypominając nam o historii pracowników kontraktowych.

Prześladowani Sinti:zze und Rom:nja // Sinti:zze und Rom:nja są mieszkańcami Meklemburgii-Pomorza Przedniego od wieków. Należą oni do mniejszości, która od wieków musi walczyć z uprzedzeniami w całej Europie oraz podlega marginalizacji i dyskryminacji. Szczyt dyskryminacji Sinti:zze i Rom:nja został osiągnięty w czasach nazistowskich, kiedy to, podobnie jak ludność żydowska, padli oni ofiarą "eugeniki" i "higieny rasowej" oraz, oczywiście, narodowosocjalistycznego ludobójstwa (Scriba, 2014). 

Podobozy obozów koncentracyjnych w Meklemburgii-Pomorzu Przednim należą do miejsc wyzysku, represji i przemocy wobec więźniów w czasach nazistowskich. Istnieją dowody na istnienie 43 podobozów w obozie koncentracyjnym Ravensbrück, z których 14 znajdowało się na terenie dzisiejszego kraju związkowego Meklemburgia-Pomorze Przednie. Kolejne cztery podobozy obozu koncentracyjnego Neuengamme również znajdowały się na tym obszarze (Info Nordost, 2016). Należą do nich podobozy Wöbbelin (Landeszentrale für politische Bildung, 2020), Malchow, Barth, Neustadt-Glewe, Burg Stargard lub Boizenburg (Zeitlupe, b.d.). Nie ma statystyk ani danych dotyczących Sinti:zze i Rom:nja żyjących obecnie w Meklemburgii-Pomorzu Przednim.

Migracja po 1945 roku // W Meklemburgii-Pomorzu Przednim doszło do największego w swojej dotychczasowej historii ruchu imigracyjnego w wyniku zakończenia drugiej wojny światowej w 1945 r. Na teren dzisiejszego kraju związkowego wyemigrowało około 910 000 osób – uchodźców, przesiedleńców i jeńców wojennych. Byli oni rozmieszczeni w całej Meklemburgii-Pomorzu Przednim, ze szczególnie wysokim odsetkiem w północno-zachodnich i centralnych okręgach Meklemburgii, w tym w Wismarze, Schönbergu, Güstrow i Schwerinie. Ważnym czynnikiem społecznym w tym czasie była reforma rolna, w ramach której 2,2 miliona hektarów ziemi przydzielono przesiedleńcom i uchodźcom oraz ich rodzinom. Ta historia ukształtowała wiele historii rodzinnych w Meklemburgii-Pomorzu Przednim.

Jeśli chodzi o doświadczenia migrantów w Meklemburgii-Pomorzu Przednim, wiele osób ma w pamięci obraz Rostocku-Lichtenhagen. Udokumentowane tutaj badanie w imponujący sposób pokazuje, że doświadczenia związane z dyskryminacją i rasizmem są nadal wieloaspektowe i powszechne wśród osób dotkniętych tymi zjawiskami. Warto również zauważyć: Meklemburgia-Pomorze Przednie jest krajem związkowym, który w najnowszej historii również charakteryzował się imigracją. Prawie milion Niemców uciekło do tego regionu po zakończeniu II wojny światowej. Od czasów NRD mieszkają tu i pracują tysiące pracowników kontraktowych. W 2015 i 2016 roku państwo federalne przyjęło około 23 000 osób, które zostały zmuszone do ucieczki. W tym kontekście oczywiste jest, że muszą istnieć niezliczone historie o spotkaniach zapewniających wzajemny wpływ i integrację. Obecnie wielu mieszkańców i szeroko zorganizowane społeczeństwo obywatelskie również opowiadają się za spotkaniami, wsparciem i wymianą. Akceptacja rzeczywistości społeczeństwa migracyjnego oznacza: wspólne kształtowanie przyszłości wszystkich, wspólne życie w duchu różnorodności w pluralistycznej demokracji.